Prolog

Jeśli twoje dnie wypełnia w większości brzdęk talerzy i nerwowe poganianie kierownika zmiany, prawdopodobnie nie masz zbyt ciekawego życia. Myślą, która głównie zaprząta ci głowę jest wieczne zamartwianie się, czy niska tygodniówka wystarczy na przeżycie do następnego weekendu. Nie jesteś też do końca pewna,  czy w ogóle chciałabyś coś w swoim życiu zmienić. Ale nie raz się nad tym zastanawiasz, tak jak tamtego popołudnia zastanawiała się Blair Foster.
Na początku nie wszystko było proste i przyjemne, tak jak mogło się wydawać. Kremowy, pracowniczy mundurek wydawał się za duży, sznurówki trampek rozwiązywały się zawsze wtedy, gdy niosła zamówienie, a praca na zmiany zmuszała ją do spędzania świąt w towarzystwie klientów – również samotnych, tak jak ona, którzy nie mieli się gdzie podziać w czasie, kiedy to inni spędzali radosne, świąteczne chwile z rodziną.
Mimo wszystko to, co odnalazła w tym miejscu, miało dla niej najwyższą, bezcenną wartość. Dzięki ludziom, których wraz z upływającymi miesiącami poznawała coraz lepiej, zdołała wymazać z pamięci wspomnienia, które przyprawiały ją często o bezsenne noce. Powoli zaczynała rozumieć i wierzyć w to, że zdoła jeszcze kiedyś znów normalnie żyć.

Kiedy to inni wciąż spieszyli gdzieś bezustannie, Joe miał uczucie, że od dawna już stoi w miejscu z zupełnym brakiem pojęcia, w którą stronę powinien się teraz udać. Na biurku codziennie pojawiała się nowa sterta papierów, a kolejni, niezdecydowani klienci zaczynali z dnia na dzień irytować go coraz bardziej.
Nie potrafił zostawić za sobą tego, co się stało. Niewidzialna siła zmuszała go do pozostania myślami wśród wydarzeń z poprzednich miesięcy. Serce wciąż nie było w stanie się zabliźnić, a umysł często nie pozwalał zająć się codziennymi sprawami. Wszystko podzieliło się na to co było przed i po, a on nie bardzo chciał zacząć żyć od nowa, bo tęsknota, która go wypełniała, była jedynym, co pozostało mu po najbliższych. A takiej, chociażby najmniejszej namiastki nie miał zamiaru tracić.
Samotność znikała dopiero wtedy, kiedy zanurzał się we wspomnieniach. Ciepło i nadzieja pojawiały się tylko, kiedy wieczorem zamykał oczy i zapadał w głęboki sen. A gdy po raz pierwszy pomyślał o tym, że wolałby czasem już nigdy się nie obudzić, zaczął się bać.